شعری زیبا از محمدرضا جنتی

 

.

سـرِ سجـاده ای  از  عشق  ، که  مهـر  آگین  است
چهار  تکبـیر  غزل ، در خور صد تـحـسیـن اسـت

 

رکـعـتـی   شـعـر   بـخـوانیـم  و  ثـوابـی   ببـریـم
عمـر مـا ، در  گـذر  از  کـوچـه ی پاورچـیـن است

 

عـاشـقـی ، نـقـطـه ی  پـایـانِ سـبکـبـالـی هـاسـت
پـنـجــه بـا عـشــق مـیـنـداز ، کـه پـولادیـن اسـت

 

تـا  دلـی  نـشـکـنــد از  دوسـت ، کـجــا مـی دانــد
وزن یـک آهِ جـگــر سـوز ، بـسـی  سنــگیـن اسـت

 

ابـر چشـمــان مـن آبسـتـن  چنـدین  بـغـض است
شـــانـه ای بـاشــد اگـر ، بـارش فــروردیـن اسـت

 

طــلـب بـوســه اگـــر ، از  لــب مـعـشـوقــه کـنــی
شوکرانی است، که چون طعم عسل شیرین است

 

چــه ره آوردی از ایــن سوخته جان می طـلـبـی؟
ارمــغـــانِ سـفـــرِ عـشـق ، دلـی غــمـگـیــن اسـت

 

وای  بــر  ایــن گــل و گـلــزار ، کـه گــل پـرورِ آن
باغـبـانی است ، که دل باخـتـه ی گـلچـیـن است

 

سـازِ مـن !  کـاش  کـمی  حـال  مـرا  خـوب  کنی
مـویه کـن ، ناله ی  هـمـدرد  مـرا  تسـکـین  است

 

قـصـه ی شـعــر غـم انـگـیـز ، بـه پـایان نـرسـیـد
خــونِ زخـمِ قـلـم ، از خـاطـره ای دیـریـن اسـت

 

#محمد_رضا_جنتی