شعر از عباس صفاری

 

 

چراغها خاموش
و روی کیک تولد
یک آی با کلاه ،
که عنقریب به فوت بی رمقی
الف خواهد شد
                         و داستانی دیگر.

شوهر در کشوی آشپزخانه
دارد دنبال کارد می گردد
زن نیمه عریان وُ پا برهنه نیست
اما کیک بدست به طرز غریبی
مثل سالومه قدم بر می دارد
و چهره اش در نور کهربایی شمع
به ماسکی عتیقه میماند
عجیب شبیه خودش.

زوج جوان            و بی شک خوشبختی
دور میشود آرام
از دود سیگار مرده شوریِ من

صاحبخانه ی میهمان نواز
به سیگار می گوید میخ تابوت
پس با یک حساب سرانگشتی
تابوت من باید چیزی باشد
شبیه تختخواب تا شده ی مرتاض ها
عجالتن اما
باید برای دوربین    لبخند بزنم.

 

📓 کبریت خیس
🖋 عباس صفاری
🖨 نشر مروارید(چاپ اول 1384)
    (چاپ نهم 1395)_صفحات 17 و 18

 

تکه شعر از عباس صفاری

 

 

 

هیچ کس اینجا گم نمی شود...
دنیا کوچکتر از آن است
که گم شده ای را در آن یافته باشی

هیچ کس اینجا گم نمی شود
آدم ها به همان خونسردی که آمده اند
چمدانشان را می بندند
و ناپدید می شوند
یکی در مه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی رحم ترینشان در برف

آنچه به جا می ماند
رد پایی است
و خاطره ای که هر از گاه پس می زند
مثل نسیم سحر
پرده های اتاقت را

#عباس_صفاری