شعری زیبا از محمدرضا جنتی
.
سـرِ سجـاده ای از عشق ، که مهـر آگین است
چهار تکبـیر غزل ، در خور صد تـحـسیـن اسـت
رکـعـتـی شـعـر بـخـوانیـم و ثـوابـی ببـریـم
عمـر مـا ، در گـذر از کـوچـه ی پاورچـیـن است
عـاشـقـی ، نـقـطـه ی پـایـانِ سـبکـبـالـی هـاسـت
پـنـجــه بـا عـشــق مـیـنـداز ، کـه پـولادیـن اسـت
تـا دلـی نـشـکـنــد از دوسـت ، کـجــا مـی دانــد
وزن یـک آهِ جـگــر سـوز ، بـسـی سنــگیـن اسـت
ابـر چشـمــان مـن آبسـتـن چنـدین بـغـض است
شـــانـه ای بـاشــد اگـر ، بـارش فــروردیـن اسـت
طــلـب بـوســه اگـــر ، از لــب مـعـشـوقــه کـنــی
شوکرانی است، که چون طعم عسل شیرین است
چــه ره آوردی از ایــن سوخته جان می طـلـبـی؟
ارمــغـــانِ سـفـــرِ عـشـق ، دلـی غــمـگـیــن اسـت
وای بــر ایــن گــل و گـلــزار ، کـه گــل پـرورِ آن
باغـبـانی است ، که دل باخـتـه ی گـلچـیـن است
سـازِ مـن ! کـاش کـمی حـال مـرا خـوب کنی
مـویه کـن ، ناله ی هـمـدرد مـرا تسـکـین است
قـصـه ی شـعــر غـم انـگـیـز ، بـه پـایان نـرسـیـد
خــونِ زخـمِ قـلـم ، از خـاطـره ای دیـریـن اسـت
#محمد_رضا_جنتی